11 listopada 1918 roku Polska wróciła na mapę świata, przyszłość jej granic ważyła się jednak jeszcze przez długi czas. Pod koniec roku 1918 wybucha Powstanie Wielkopolskie, niedługo później zbrojnie przeciwko Niemcom występują także mieszkańcy Śląska.  Gdy trwały walki o Wielkopolskę, Kujawy i Śląsk, we Francji polscy dyplomaci na konferencjach pokojowych domagali się przywrócenia tych ziem II Rzeczypospolitej.

Niepewna była jednak także przyszłość wschodnich granic. W Rosji trwała wówczas wojna domowa pomiędzy bolszewikami, a pozostałościami po armii carskiej. Gdy ostatecznie zwyciężyli komuniści  mogli oni skupić wszystkie siły do inwazji na zachód europy. Tutaj jednak dyplomacja nie miała specjalnie znaczenia, bowiem Polska stała tylko na drodze do celu jakim było zajęcie Berlina, a następnie dokonanie inwazji na resztę państw europejskich.

Na szczęście, gdy wojna z bolszewikami weszła w decydującą fazę było już po Powstaniu Wielkopolskim, zatem całe wojsko polskie mogło się skupić na dążeniu do powstrzymania najeźdźców w ze wschodu.

Kluczowym dniem w tej wojnie stał się dzień 15 sierpnia 1920, gdy bolszewicy zbliżali się pod polską stolicę. Manewr oskrzydlający Armię Czerwoną autorstwa polskich dowódców doprowadził do odwrócenia losów tej wojny, pewni do tej pory siebie bolszewicy, nagle zostali zmuszeni do odwrotu. Plan podbicia Europy nie został zrealizowany.

Nie ma zgodności historycznej, kto miał większe zasługi dla takiego obrotu spraw, marszałek Józef Piłsudski, czy szef sztabu generalnego gen. Tadeusz Jordan Rozwadowski, który dzisiaj jest trochę postacią zapomnianą. Duży wpływ na przebieg tej bitwy miało na pewno złamanie przez porucznika Jana Kowalewskiego szyfrów radiowych Armii Czerwonej.  Wydarzenia z 15 sierpnia 1920 roku były na pewno wielkim triumfem Wojska Polskiego, stąd też 15 sierpnia ustanowiono jego święto.

Wydarzenie to nazywane jest także Cudem nad Wisłą. Pokazuje to, w jak dramatycznej sytuacji znalazł się naród polski.  Duży wpływ na odniesienie przez ten naród zwycięstwa miała na pewno wiara w zwycięstwo jego przedstawicieli, a także jak podkreśla wielu historyków fachowość i dobra znajomość sztuki wojennej polskiego żołnierza.

Obecnie polskie Siły Zbrojne liczą około 100 tysięcy żołnierzy zawodowych. Polscy żołnierze biorą udział w kilku misjach zagranicznych. Polska należy także do sojuszu wojskowego jakim jest NATO. Wśród realizowanych zadań jest np. patrolowanie przestrzeni powietrznej Litwy, która jest członkiem NATO, ale nie posiada samolotów bojowych.

Bydgoszcz i Inowrocław są ważnymi dla polskiego wojska garnizonami. Nad Brdą swoją siedzibę ma I Brygada Logistyczna im. króla Kazimierza Wielkiego, a także Inspektorat Wsparcia Sił Zbrojnych. W Inowrocławiu stacjonują natomiast śmigłowce bojowe biorące udział w zagranicznych misjach.