We wsi Wilcze rozegrała się 10 października 1410 roku bitwa pod Koronowem, która była ostatnim aktem wielkiej wojny z zakonem krzyżackim (lata 1409 – 1411). Kilka tygodni po klęsce pod Grunwaldem, krzyżacy pod wodzą Michała Kuchmeistera, wójta Nowej Marchii, podjęli próbę odwrócenia losów wojny, chcąc z zaskoczenia zająć Kujawy.
Celem zakonu była w pierwszej kolejności Bydgoszcz, skąd mogliby stanowić zagrożenie dla zamku w Inowrocławiu, gdzie urzędował polski król Władysław II Jagiełło. Polski władca przewidział jednak zagrożenie, dlatego kazał obsadzić położone na północ od Bydgoszczy Koronową załogą 2 tys. zbrojnych.
Do decydującego starcia doszło położonej około 7 km od Koronowa wsi Wilcze. Była to ostatnia bitwa średniowiecznej Europy oparta o honorową zasadę walki jeden na jednego. Krzyżacy dysponowali dwa razy większymi siłami, ale duch był silniejszy w wojskach dowodzonych przez Sędziwoja Ostroroga oraz Piotra Niedźwieckiego. Decydującym momentem w bitwie było zdobycie krzyżackiej chorągwi przez Jana Naszona z Ostrowiec. W walce zginęło około tysiąca rycerzy zakonnych, wielu dostało się do niewoli, w tym głównodowodzący Michał Kuchmeister.
Bitwa pod Koronowem na obrazie malarza Romana Puchowskiego
Król Władysław Jagiełło w Inowrocławiu wydał ucztę na którą zaprosił jeńców. Traktowani byli oni z szacunkiem. W ten sposób polski władca chciał pokazać zachodowi Europy, że Polacy i Litwini wbrew powszechnej propagandzie, nie są dzikusami.
{youtube}ItXMaJjVcAk{/youtube}
