Od XV wieku w Europie zaczęto budować kalwarie, czyli sieć sakralnych obiektów mających odwzorowywać topografię ziemi świętej, co miało umożliwić pielgrzymowanie tym, którzy nie mogli dotrzeć do Jerozolimy, gdzie niekiedy bywało niebezpiecznie. Najstarsze polskie kalwarie sięgają XVII wieku – są to Kalwaria Zebrzydowska i Kalwaria Pakowska na Kujawach, nazywana też Kujawską Jerozolimą.

W Pakości budowa trwała kolejne setki lat bo do XIX wieku, a to za sprawą działań podejmowanych przez władze pruskie, które zwalczały opiekujący się tym miejscem zakon Franciszkanów. Kalwarię rozprzestrzeniająca się na całej Pakości zaprojektował ks. Wojciech Kęsicki opierając się na dziele holenderskiego mnicha Andrichomiusa, który wydał w kolonii topografię Jerozolimy.

W okresie zaborów kalwarią opiekował się ks. Józef Kurzawski, proboszcz z Pakości, a także poseł do Reichstagu i pierwszy poseł z Kujaw do Sejmu Ustawodawczego. Ksiądz Kurzawski dbał o Kujawską Jerozolimę w momencie, gdy władze pruskie dokonały kasacji zakonu Franciszkanów. Mnisi powrócili dopiero w latach 30. XX wieku do Pakości. W Kalwarii Pakoskiej przechowywana jest największa w Polsce relikwia z Krzyża Świętego.