Od 1848 roku władze prowincji poznańskiej (okres zaborów) prowadziły badania w poszukiwaniu złóż soli. Były one przerywane, stąd też pierwsze wiercenia na terenie Inowrocławia przeprowadzono dopiero w 1869 roku. Na pierwsze lustro soli trafiono dwa lata później. Dzięki połączeniu kolejowemu Inowrocławia z Bydgoszczą i Poznaniem rozpoczął się okres dynamicznego rozwoju przemysłu solnego. Dało to impuls do rozwoju całego miasta, zaczęły powstawać kolejne kopalnie.

W 1907 roku część kopalni przeszła na własność belgijskiego koncernu, który z wykorzystaniem nowych technologii zmodernizował infrastrukturę przemysłu solnego.

Niekontrolowana eksploatacja surowca solnego na początku XX wieku doprowadziła do powstawania na terenie miasta zapadlisk gruntu. W kwietniu 1909 roku runęła jedna ze ścian nowego kościoła p.w. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, niszcząc przy tym cenną rzeźbę. Dwa lata później osuwisko zniszczyło kilka domów mieszkalnych.

Takie zjawiska nie sprzyjały rozwojowi gospodarczemu miasta, gdyż przedsiębiorcy woleli omijać Inowrocław szerokim łukiem. Władze miasta w śródmieściu wyznaczyły dla bezpieczeństwa obszar, który z powodu zagrożenia nie nadaje się pod zabudowę.

Po przejęciu miasta przez polską administrację zdecydowano się zbudować nową kopalnie z dala od śródmieścia i zaprzestać pobierać solanki z zatopionych kopalni znajdujących się w centrum miasta.

Po zakończeniu II wojny światowej inowrocławski przemysł solny przeżył swoją drugą młodość, gdyż w kraju było duże zapotrzebowanie na solankę.

W 1986 roku podjęto decyzję o likwidacji kopalni, zdaniem niektórych niepotrzebną, gdyż były techniczne możliwości dalszej eksploatacji złoża. Obecnie część dawnej infrastruktury kopalnianej służy jako podziemne magazyny ropy naftowej. Właścicielem Inowrocławskich Kopalni Soli ,,Solino” jest PKN Orlen.