Do setnej rocznicy powrotu Bydgoszczy do Odrodzonej Polski pozostało już niewiele. W tym czasie będziemy wspominać nazwiska osób, które swoim zaangażowaniem, w okresie zaborów dbali, aby duch polskości nigdy nie zaginął w Bydgoszczy. W przemówieniach, artykułach, publikacja, pojawią się nazwiska tych najbardziej zapamiętanych, ale polska Bydgoszcz to także zasługa tych, o których nie pamiętamy.
Dzisiaj chciałbym w kilku zdaniach przybliżyć dwie sylwetki: Władysława Piórka oraz Piotra Piskorskiego. Na te nazwiska trafiłem podczas lektury ,,Bydgoszcz. Przewodnik Krajoznawczy „ autorstwa Konrada Fiedlera. Zamordowany przez Niemców bydgoski radny (Fiedler) postawił te dwie postacie w swojej publikacji obok takich nazwisk jak: Emil Warmiński, Melchior Wierzbicki, czy ks. Ryszard Markwart. Pisząc o zasługach przy ,,organizowaniu odporu polskiego”.
Władysław Piórek – był pierwszym honorowym obywatelem Bydgoszczy, z tytułem przyznanym już w polskiej Bydgoszczy. Nastąpiło to w 1926 roku, dosłownie na kilka dni przed jego śmiercią. Urodził się w 1852 roku w Ostrowie Wielkopolskim, podobnie jak Emil Warmiński obrał profesję lekarską, praktykę w Bydgoszczy otworzył w 1885 roku. Angażował się też w działalność narodowo-polską – współtworząc bydgoskiego ,,Sokoła”, działając w Dozorze Kościelnym bydgoskiej fary, wspierając inicjatywę budowy polskiej parafii (dzisiejsza Święta Trójca), kierując kołem Towarzysko-Kupieckim. W ten sposób był jednym z przywódców bydgoskich mieszczan. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Starofarnym. Na budynku przy ulicy Focha 22, gdzie mieszkal w przeszłości, znajduje się poświęcona jemu tablica, jego imieniem nazwano również jedną z ulic w Fordonie.
Piotr Piskorski – również był lekarzem. Urodził się w 1863 roku w podżnińskiej Wenecji, zmarł w 1920 roku w Toruniu, stąd też niezbyt długo mógł się cieszyć polską Bydgoszczą. Doczekał jednak tej chwili. Z Bydgoszczą związał się później niż Piórek, bowiem od 1899 roku działał patriotycznie w Witkowie, gdzie współtworzył polskie towarzystwo rolnicze, był też aktywnym samorządowcem. Później za tę działalność społeczność Witkowa wyróżniła go tytułem honorowego obywatela. Od 1908 roku związał się z Bydgoszczą, gdzie wsparł dzieło rozbudowy Domu Polskiego. Zaangażował się też w organizację wystawy przemysłowej w Bydgoszczy, była to pierwsza stricte polska wystawa w okresie zaborów. Szczególnie angażował się w działalność bydgoskiego Towarzystwa Przemysłowego, które w 1914 przyznało mu honorowe członkostwo.
Ta działalność nie podobała się Niemcom, dlatego przymusowo opuścił Bydgoszcz i udał się do Torunia.
Zmarł w kwietniu 1920 roku, jeden z jego synów – Bogdan – kilka miesięcy później zginął w wojnie polsko-bolszewickiej, broniąc dopiero co odzyskanej przez Polskę niepodległości. Jerzy Piskorski został ranny podczas obrony Warszawy w 1939 roku, po powrocie do Bydgoszczy Niemcy postanowili go rozstrzelać w Dolinie Śmierci.
