Przez ostatnie tygodnie w naszych publikacjach przybliżyliśmy Państwu przeszło sto lat bydgoskich reprezentantów w parlamencie, począwszy od tworzonego jeszcze w czasie zaborów Polskiego Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu, przez okres II Rzeczpospolitej, a następnie czasy PRL, gdzie wybory się odbywały, ale na pewno nie można było by ich nazwać uczciwymi, kończąc na okresie III Rzeczypospolitej. Symbolicznie cykl zakończymy na 2019 roku. To jednak nie koniec cyklu, o czym szerzej napiszę w podsumowaniu.
VI kadencja Sejmu (2007-2011)
Wybory odbyły się 21 października 2007 roku, według identycznej ordynacji jak w poprzednich dwóch kadencjach. Frekwencja w skali kraju wyniosła53,88%. Wybory wygrała Platforma Obywatelska z 41,51% poparciem co dało jej 209 mandatów. Drugie Prawo i Sprawiedliwość zdobyło 32,1% poparcia i 166 mandatów. Udział w podziale mandatów wzięły także komitety: Lewicy i Demokratów (SLD+SDPL+PD+UP) (13,2% poparcia), PSL (8,9% poparcia). Mniejszości niemieckiej przypadł 1 mandat. Do Sejmu nie weszły formacje współtworzące poprzedni rząd: Samoobrona i LPR (żadne z tych ugrupowań nie uzyskało nawet 2% poparcia, co wynikło także z tego, że część polityków tych ugrupowań przeszło do PiS).
Wyniki w okręgu bydgoskim
Frekwencja w okręgu bydgoskim wyniosła 53,26%. Podobnie jak w skali kraju wygrała Platforma Obywatelska zdobywając ponad 44% poparcia, drugi PiS uzyskał 24,21%. Na Lewicę i Demokratów zagłosowało 19% głosujących, na PSL 8,7%.
Komitety biorące udział w podziale mandatów
Platforma Obywatelska – 6 mandatów
1. Radosław Sikorski – 117,3 tys. głosów;
2. Teresa Piotrowska – 12,6 tys.;
3. Paweł Olszewski – 8,6 tys.;
4. Jarosław Katulski – 7,5 tys.;
5. Krzysztof Brejza 6,4 tys.;
6. Grzegorz Roszak – 6,2 tys.
Prawo i Sprawiedliwść – 3 mandaty
1. Wojciech Mojzesowicz -37,6 tys.;
2. Tomasz Latos – 17,8 tys.;
3. Andrzej Walkowiak – 8,1 tys.
Lewica i Demokracji – 2 mandaty
1.Janusz Zemke – 42347 tys.;
2. Anna Bańkowska – 7,2 tys.;
W 2009 roku po wyborze na posła do Parlamentu Europejskiego z mandatu sejmowego zrezygnował Janusz Zemke. Z możliwości objęcia tego mandatu zrezygnował Sławomir Jeneralski (5,3 tys. głosów w wyborach), pozwoliło to objąć mandat Grażynie Ciemniak (niespełna 4 tys. głosów).
PSL – 1 mandat
Eugeniusz Kłopotek 12,9 tys.
Jarosław Katulski – urodził się w październiku 1961 roku w Koronowie. Jako lekarz o 1999 roku był dyrektorem szpitala powiatowego w Tucholi. W latach 2006-2007 zasiadał w Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego. W 2007 roku po raz pierwszy objął mandat posła, który pełnił przez blisko dwie kadenję do 2014. W 2014 jego mandat poselski wygasnął po tym, gdy po wyborach samorządowych zdecydował się na funkcję radnego Sejmiku Województwa, którą pełni do dzisiaj (informacja na 2021 rok), jednocześnie dalej kierując tucholskim szpitalem.
Krzysztof Brejza – urodził się w maju 1983 roku w Bydgoszczy. Jest synem posła III kadencji i później prezydenta Inowrocławia Ryszarda Brejzy. Od 2005 roku związany z Platformą Obywtelską. W latach 2005-2006 radny wojewódzki, od 2007 roku zasiada w parlamencie. Przez 3 kadencje w latach 2007-2019 pełnił mandat posła. Od 2019 roku pełni mandat senatora.
Grzegorz Roszak – urodzony w grudniu 1955 roku w Markowicach pod Strzelnem. W latach 2006-2007 pełnił mandat radnego Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego. W 2007 roku wybrany został posłem VI kadencji, mandat poselski sprawował do 2011 roku. Początkowo związany był z Platformą Obywatelską, od 2013 roku działał w formacji Jarosława Gowina, bezskutecznie ubiegał się w 2014 roku o urząd prezydenta Inowrocławia.
VII kadencja Senatu (2007-2011)
Identycznie jak w poprzednich wyborach wybory do Senatu odbywały się w okręgu dwumandatowym. Każdy z wyborców mógł oddać przy tym głosy na dwóch wybranych kandydatów. Mandaty objęli kandydaci popierani przez Platformę Obywatelską: Zbigniew Pawłowicz (140,6 tys. głosów) i Jan Rulewski (142 tys. głosów). O mandaty senatorskie ubiegali się ponadto: Stanisław Barłóg, Ryszard Grobelski, Rafał Kriger, Adam Marcinkowski, Roman Puchowski, Jan Szopiński, Wiesław Wróbel i Kosma Złotowski.
Zbigniew Pawłowicz – urodził się we wrześniu 1943 roku w Kamieniu Koszyrskim na Wołyniu (dzisiejsza Ukraina). Sławę zdobył jako chirurg, od 1996 roku kierował Regionalnym Centrum Onkologii w Bydgoszczy, jednej z najlepszych placówek onkologicznych w Polsce. W 2007 roku został wybrany z poparciem Platformy Obywatelskiej na senatora VII kadencji, funkcję tę sprawował do 2011 roku. W latach 2014-2015 zasiadał w Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego. W 2015 roku objął mandat posła VIII kadencji, który sprawował do 2019 roku.
VII kadencja Parlamentu Europejskiego (2009-2014)
Wybory odbyły się 7 czerwca 2009 roku, w Polsce według dość skomplikowanej ordynacji, o której piszę szczegółowo w rozdziale poświęconej VI kadencji PE. W tych wyborach frekwencja w Polsce wyniosła 24,53%.
Zważywszy na to, że ta ordynacja nie sprzyjała mniejszym okręgom, do których zalicza się kujawsko-pomorskie, przez co w kadencji 2004-2019 województwo miało tylko jednego przedstawiciela w Parlamencie Europejskim, z inicjatywy ówczesnego szefa SLD Łukasza Chojnackiego (zmarły w 2019 roku) zrodziło się porozumienie największych formacji politycznych ponad podziałami, aby zachęcać mieszkańców do udziału w wyborach, bowiem większa frekwencja dawała większe szansę na większą liczbę mandatów. Wspomnieć należy, że ta inicjatywa profrekwencyjna pojawiała się od tego momentu także przy okazji wyborów w 2014 i 2019 roku.
W skali Polski wygrała Platforma Obywatelska uzyskując 44,43% poparcia i 25 mandatów. Drugi PiS uyskał 27,4% poparcia i 15 mandatów. Udział w podział mandatów wzięły także komitety: SLD – Unii Pracy (12,3% poparcia i 7 mandatów) oraz PSL (7% poparcia i 3 mandaty).
Wspomnieć trzeba, że na szczeblu Parlamentu Europejskiego deputowani współpracują w ramach europejskich partii. Polscy posłowie wybrani z list PO i PSL związali się ze zwycięską w Europie formacją EPP – chadecką Europejską Partią Ludową. PiS 2009 roku należał do UEN (Unia na rzecz Europy Narodów), której obok polskich posłów największą grupę stanowili Francuzi ze Zgromadzenia na rzecz Francji. W 2009 roku UEN został rozwiązana i powstała we współpracy z brytyjskimi torysami (Partią Konserwatywną, która po 2000 roku rządzi w Wielkiej Brytanii) ECR – Europejskich Reformatorów i Konserwatystów. SLD – UP związało się z drugą siłą w Parlamencie Europejskim S&D – Socjalistami i Demokratami.
Frekwencja w województwie kujawsko-pomoskim wyniosła 23,36%, pozwoliło to jednak na uzyskanie trzech mandatów – po jednym dla PO, PiS i SLD-UP. W okręgu kujawsko-pomorskim wygrała PO z ponad 43% poparciem, drugi wynik uzyskało SLD-UP ponad 21%, trzeci PiS 19,4%.
Posłami do Parlamentu Europejskiego zostali wybrani:
Tadeusz Zwiefka – PO – blisko 82,8 tys. głosów.;
Janusz Zemke – SLD-UP – blisko 69,8 tys.;
Ryszard Czarnecki – PiS – ponad 27,1 tys.
Ryszard Czarnecki – urodził się w styczniu 1963 roku w Londynie. Od 1981 roku działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów. W listopadzie 1987 roku uczestniczył w powoływaniu Ruchu Polityki Realnej, późniejszej Unii Polityki Realnej. Od 1989 roku działał też z Zjednoczeniu Chrześcijańsko Narodowym. W 1991 roku został wybrany z listy Wyborczej Akcji Katolickiej posłem I kadencji z Wrocławia, mandat ten pełnił do 1993 roku. W 1993 roku przez chwilę był wiceministrem kultury w rządzie Hanny Suchockiej. Ponownie w Sejmie się znalazł w 1997 roku z listy AWS. W latach 1997-1998 był ministrem ds. integracji europejskiej. W 2001 roku z powodu gorszych notowań AWS wypadł z polityki parlamentarnej. W 2004 roku związał się z Samoobroną z ramienia której uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Po rozpadzie koalicji PiS-Samoobrona-LPR Czarnecki związał się z Prawem i Sprawiedliwością. W 2009 roku z uwagi na to, że PiS miał małe szanse na dwa mandaty do Parlamentu Europejskiego w okręgu dolnośląskim, wystartował z kujawsko-pomorskiego, gdzie uzyskał mandat, walcząc zacięcie o każdy głos z popieranym przez Radio Maryja Przemysławem Przybylskim – różnica pomiędzy kandydatami wyniosła zaledwie ok. 1,3 tys. głosów. W 2014 roku Czarnecki kandydował już z okręgu wielkopolskiego, natomiast w 2019 roku z warszawskiego.
Ciekawostką jest to, że Komisarz Wyborczy w Bydgoszczy zarejestrował go w 2004 roku jako Richard Henry Czarnecki, takie imiona były też na kartach do głosowania. Komisarz uparł się, że takie imiona wynikają z jego aktu urodzenia.
VII kadencja Sejmu (2011-2015)
Wybory odbyly się 9 października 2011 roku, według identycznej ordynacji jak wcześniejsze. Zmiana nastąpiła jedynie w ordynacji do Senatu, gdzie zrezygnowano z większych okręgów dwu-trzy mandatowych na mniejsze jednomandatowe. Frekwencja wyniosła 48,92%.
Wybory wygrała Platforma Obywatelska z poparciem 39,2% i 207 mandatami. Było to historyczne wydarzenie, bowiem pierwszy raz po 1989 roku jedna formacja wygrała dwa razy wybory parlamentarne z rzędu. Drugi wynik uzyskał PiS 29,9% głosów i 157 mandatów. Trzecią siłą stał się Ruch Palikota z 10% poparciem i 40 mandatami. Do Sejmu weszły także: PSL (8,4% poparcia), SLD (8,2% poparcia). Jeden mandat przypadł mniejszości niemieckiej.
Wyniki w okręgu bydgoskimi
W okręgu bydgoskim frekwencja wyniosła 47,77%. Wygrała Platforma Obywatelska z 43,3% poparciem, czyli wyższym od wyniku w skali kraju. Drugi PiS uzyskał 21,9%, trzeci Ruch Palikota 12,1%, dalej SLD miało 10,3%. W tych wyborach SLD, które zazwyczaj w okręgu bydgoskim uzyskiwalo wyższe poparcie od ogólnopolskiego, tym razem tego efektu nie odczuło.
Komitety biorące udział w podziale mandatów:
Platforma Obywatelska – 6 mandatów
1. Radosław Sikorski – 91,7 tys. głosów;
2. Krzysztof Brejza – 12,6 tys.
3. Teresa Piotrowska – 10 tys.;
4. Paweł Olszewski – 9,3 tys;
5. Jarosław Katulski – 5,9 tys.;
6. Iwona Kozłowska – 4,7 tys.
W 2014 roku wygasnął mandat posła Jarosława Katulskiego, który przeszedł do Sejmiku Województwa, co pozwoliło objąć w tym samym roku funkcję posłanki przez Grażynę Ciemniak (4,6 tys. głosów w wyborach).
Prawo i Sprawiedliwość – 3 mandaty
1. Kosma Złotowski – 21,6 tys. głosów;
2. Tomasz Latos – 20,3 tys.;
3. Bartosz Kownacki – 7,7 tys.
W 2014 roku wygasnął mandat Kosmy Złotowskiego, w związku z objęciem przez niego funkcji posła do Parlamentu Europejskiego. Pozwoliło to objąć mandat przez Piotra Króla (5,8 tys. głosów w wyborach).
Ruch Palikota – 1 mandat
Łukasz Krupa – 18,4 tys.
SLD – 1 mandat
Anna Bańkowska – 16,3 tys.
PSL – 1 mandat
Eugeniusz Klopotek – 13,2 tys.
Iwona Kozłowska – urodzila się w sierpniu 1963 roku w Więcborku. Politycznie związała się z Platformą Obywatelską, W latach 2006-2011 zasiadała w Sejmiku Wojewodztwa, do momentu wyboru na posla VII kadencji. Mandat poselski pełniła do 2015 roku. Po jednokadencyjnej przerwie w 2019 roku ponownie została wybrana posłanką.
Bartosz Kownacki – urodził się w sierpniu 1979 roku w Warszawie. W 2002 roku został członkiem Ruchu Odbudowy Polski, gdzie blisko współpracował z byłym premierem Janem Olszewskim. Później pracował w kancelarii prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Po katastrofie smoleńskiej reprezentował rodziny ofiar jako pełnomocnik. Od 2011 roku do dzisiaj pełni mandat poselski (informacja na 2021 rok). W latach 2015-2018 był wiceministrem obrony narodowej.
Łukasz Krupa – urodził się w kwietniu 1981 roku w Bydgoszczy. Przed aktywnością polityczną działał w biznesie. W 2011 roku uzyskał mandat posła VII kadencji z listy Ruchu Palikota. Pełnił go przez jedną kadencję do 2015 roku. W 2015 roku kandydował bez sukcesu z listy Platformy Obywatelskiej. Od 2018 roku zasiada w Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego, gdzie pełni funkcję wiceprzewodniczącego tej izby.
Piotr Król – urodził się w czerwcu 1974 roku w Bydgoszczy. W latach 1998 – 2014 radny Rady Miasta Bydgoszczy. W 2014 roku po wygaśnięciu mandatu Kosmy Złotowskiego, wybranego na europosła, objął mandat poselski, który sprawował także w VIII i IX kadencji.
W VII kadencji nastąpiła kontynuacja rządów koalicji PO – PSL. Wybory w 2011 roku pokazały dominację na scenie politycznej środowiska Platformy Obywatelskiej, która okazała się schyłkowa. W 2014 roku wybuchła tzw. afera taśmowa, okazało się, że najważniejsze osoby w państwie były nagrywane, później treść tych rozmów wypłynęła do opinii publicznej. Kluczowe były jednak wybory prezydenckie w 2015 roku, których zdecydowanym faworytem był urzędujący prezydent związany z Platformą Obywatelską Bronisław Komorowski. Naczelny Gazety Wyborczej Adam Michnik w jednej audycji zażartował, że Komorowski nie ma z kim przegrać i musiałby pijany potrącić na przejściu dla pieszych zakonnicę w ciąży, aby przegrać. Do niczego takiego nie doszło, ale prezydent Komorowski niespodziewanie przegrał z kandydatem PiS Andrzejem Dudą. Przełożyło się to na gorszy wynik tej formacji w wyborach parlamentarnych i utratę władzy.
VIII kadencja Senatu (2011-2015)
Obowiązująca od 2001 roku ordynacja została zmieniona – zrezygnowano z większych okręgów dwu i trzy mandatowych na rzecz mniejszych jednomandatowych. Okręg bydgoski podzielono na dwa mniejsze: bydgoski: Miasto Bydgoszcz oraz powiaty: bydgoski, tucholski i świecki; oraz inowrocławski: powiaty: inowrocławski, żniński, mogileński, nakielski i sępoleński.
Wyniki w okręgu bydgoskim
1. Andrzej Kobiak – popierany przez PO – 77,5 tys. głosów – wybrany na senatora
2. Marek Gralik – popierany przez PiS – 42,4 tys.;
3. Roman Jasiakiewicz – niezależny – 41,5 tys.;
4. Konstanty Dombrowicz – niezależny – 29,6 tys.;
5. Anna Mackiewicz – popierana przez SLD – 26,5 tys.;
6. Grzegorz Chmielewski – popierany przez PSL – 16,4 tys.;
7. Henryk Kostrzewski – Sierpień 80 – 3,6 tys.;
8. Ryszard Streich – Liga Obrony Suwerenności – 2,9 tys.
Wyniki w okręgu inowrocławskim
1. Jan Rulewski – popierany przez PO – 31,4 tys. głosów;
2. Urszula Iwicka – popierana przez SLD – 35,6 tys.;
3. Adama Banaszak – popierany przez PiS – 31,4 tys.;
4. Krzysztof Pieściński – Sierpień 80 – 6,8 tys.
Andrzej Kobiak – urodził się w lipcu 1951 roku w Bydgoszczy. W latach 90. zaczął działalność biznesową tworząc przedsiębiorstwo produkujące słodycze o uznanej marce. Politycznie należał najpierw do KLD Donalda Tuska, później do Unii Wolności, a dalej do Platformy Obywatelskiej. Wielokrotnie ubiegał się o mandat senatora, pierwszy raz udało mu się uzyskać wybór w 2011 roku. Dalej uzyskiwał reelekcję w 2015 i 2019 roku. Jako przedsiębiorca angażuje się również we wspieranie lokalnej kultury, słynie z organizacji koncertów z balkonu swojego biura poselskiego.
VIII kadencja Parlamentu Europejskiego (2014-2019)
Wyory w Polsce odbyły się 25 maja, przy dalej niskiej frekwencji 23,8%. W skali kraju wybory wygrała Platforma Obywatelska 32,1% poparciem i 19 mandatami. Drugi PiS uzyskał 31,8 % poparcia i 19 mandatów. W podziale mandatów był zatem remis, który pokazywać mógł, że czas politycznej dominacji Platformy Obywatelskiej może zbliżać się ku końcowi. Trzeci wynik uzyskała koalicja SLD – UP z 9,4 % poparciem i 5 mandatami. Nowa Prawica Janusza Korwin-Mikke uzyskała 7,2% poparcia i 4 mandaty oraz PSL 6,8% poparcia i również 4 mandaty. Lewica co prawda uzyskała wynik poniżej 10%, to istotne dla tej formacji było to, że konkurencyjna fomracja o lewicowy elektorat Twój Ruch (związany z Januszem Palikotem) nie przekroczył progu wyborczego (3,6% poparcia), co pozwoliło SLD utrzymać prymat na lewicy. Jak się okaże jednak rok później, była to radość krótkowzroczna.
Po tych wyborach dalej posłowie związani z PO i PSL tworzyli EPP, natomiast posłowie PiS ECR z brytyjskimi konserwatystami, SLD pozostało natomiast w S&D.
Wyniki w okręgu kujawsko-pomorskim
W województwie kujawsko-pomorskim frekwencja wyniosła 22,6% – wygrała Platforma Obywatelska z 28% poparcia, przed PiS z 26,9% poparcia i SLD z 20,9% poparcia. Poparcie dla SLD – UP powyżej 20% w województwie kujawsko-pomorskim to był ewenement, pozwalający uzyskać Januszowi Zemke jeden z 5 mandatów jaki w skali kraju przypadło SLD.
Jak wyjaśniałem w jednym ze wcześniejszych rozdziałów, ordynacja do Parlamentu Europejskiego w Polsce jest dość skomplikowana, najpierw bowiem mandaty dzielone są na szczeblu całego kraju, następnie przydzielane według specjalnego algorytmu okręgom.
Okręgowi kujawsko-pomorskiemu przypadły w 2014 ponownie 3 mandaty
1. Janusz Zemke – SLD-UP – 62,1 tys. głosów.;
2. Tadeusz Zwiefka – PO – 43,9 tys.;
3. Kosma Złotowski – PiS 41,2 tys.
Do ciekawych pojedynków doszło na lokalnych listach PO i PiS. Liderem listy Platformy Obywatelskiej był były minister finansów Jan Vincent Rostowski, który z Bydgoszczą nie miał zbyt wiele wspólnego. Przegrał o ponad 10 tys. głosów z zasiadającym od 2004 roku w Parlamencie Europejskim Tadeuszem Zwiefką, który startował z 3 pozycji. Kluczowy wpływ na ten wynik mogło mieć przejęzyczenie jakiego dopuścił się Rostowski na antenie TVP3 Bydgoszcz nazywając największe miasto województwa ,,Bydgoszczu”, czym wywołał duże emocje wśród bydgoszczan. Jeżeli chodzi o listę PiS tam toczyła się batalia bydgosko-toruńska pomiędzy Kosmą Złotowskim startującym z pierwszego miejsca i prof. Andrzejem Zybertowiczem z drugiego miejsca, który był promowany przez Radio Maryja. Ostatecznie Złotowski wygrał o nieco ponad 1,2 tys. głosów.
VIII kadencja Sejmu (2015-2019)
Wybory odbyły się 25 października 2015 roku – frekwencja w kraju wyniosła 50,92%. Wybory wygrało Prawo i Sprawiedliwość z poparciem 37,6%, co dzięki korzystnym rozstrzygnięciom dało tej formacji 235 i samodzielną większość, bez konieczności szukania koalicjantów. PiS szedł do tych wyborów w ramach obozu Zjednoczonej Prawicy, w ramach którego na wspólne listy zaproszono kandydatów Solidarnej Polski Zbigniewa Ziobry i Polski Razem Jarosława Gowina, w ten sposób uniknięto rozproszenia głosów podobnych elektoratów, natomiast te dwie formacje samodzielnie miałyby niskie szanse na przekroczenie progu wyborczego. Platforma Obywatelska oddała władzę, ale utrzymała 24,1% poparcia, czyli nie podzieliła ani losu AWS z 2001 roku, ani SLD z 2005 roku.
Symbolicznym wydarzeniem było natomiast nie przekroczenie progu wyborczego przez Zjednoczoną Lewicę (SLD, Twój Ruch Janusza Palikota, Unia Pracy, Zieloni), stąd też pierwszy raz od 1947 roku formacje odwołujące się do spuścizny Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej nie miały swojej parlamentarnej reprezentacji. Nieobecność lewicy w podziale mandatów pomogła PiS-owi uzyskać samodzielną większość.
Do parlamentu weszły także: Kukiz15 z 8,8% poparciem, Nowoczesna Ryszarda Petru z 7,6% poparciem, PSL z 5,1% poparciem. Mniejszości niemieckiej przypadł 1 mandat.
Wyniki w okręgu bydgoskim
Wybory wygrało Prawo i Sprawiedliwość z 30,2% poparciem, przd PO z 29,64% poparcia. Lewica uzyskała dość wysoki wynik w okręgu ponad 10%, ale nieprzekroczenie progu w skali kraju sprawiło, że nie miało to znaczenia. Trzeba też pamiętać, ze lewica startowała jako koalicyjny komitet,gdzie próg wyborczy wynosi 8%. Kukiz15 uzyskał 7,8%, Nowoczesna 7,3%, PSL 6,1%. Frekwencja w okręgu wyniosła 47,87%.
Komitety biorące udział w podziale mandatów
Prawo i Sprawiedliwość – 5 mandatów:
1. Tomasz Latos 40,3 tys. głosów;
2. Piotr Król 10,8 tys.;
3. Bartosz Kownacki 9 tys.;
4. Łukasz Schreiber – 7,3 tys.;
5. Ewa Kozanecka – 6,9 tys.
Platforma Obywatelska – 4 mandaty:
1. Zbigniew Pawłowicz – 32,5 tys. głosów:
2. Teresa Piotrowska – 18,7 tys.;
3. Krzysztof Brejza – 16 tys.;
4. Paweł Olszewski – 14,4 tys.
Kukiz15 – 1 mandat
Paweł Skutecki – 11,1 tys. głosów.
Nowoczesna – 1 mandat
Michał Stasiński – 12 tys głosów.
Eugeniusz Kłopotek – 9,1 tys. głosów.
Łukasz Scheiber – urodzony w maju 1987 roku, syn Grzegorza Schreibera, który okręg bydgoski w Sejmie reprezentował w I, III, VII kadencji. W 1997 roku zdobył tytuł mistrza Polski juniorów w szachach. W latach 2014-2015 pełnił mandat radnego Rady Miasta Bydgoszczy. W 2015 roku sprawił zaskoczenie zdobywając mandat posła kandudując dopiero z 7 miejca na liście wyborczej. Od listopada 2018 roku wiceminister w kancelarii premiera Mateusza Morawieckiego. W 2019 roku ponownie wybrany na posła, premier powołał go na funkcję ministra konsytucyjnego i przewodniczącego Komitetu Stałego Rady Ministrów.
Ewa Kozanecka – urodzona w maju 1974 roku we Wrześni. W latach 2014-2015 radna Rady Miasta Bydgoszczy. Od 2015 roku do dzisiaj (stan na 2021 rok) pełni mandat poselski.
Paweł Skutecki – urodzony w lutym 1975 roku w Bydgoszczy. Mandat poselski pełnił w latach 2015-2019, zajmował się wspieraniem środowisk antyszczepionkowych, upomniany przez Komisję Etyki Poselskiej za głoszenie nieprawd w kierunku lekarzy. Zasłynął z wizyty u syryjskiego autokaty Baszara Al-Assada od czego odcięli się jego koledzy z klubu Kukiz15.
Michał Stasiński – urodzony w kwietniu 1968 roku w Bydgoszczy. W latach 90. związany był z Kongresem Liberalno-Demokratycznym, od 2001 roku z Platformą Obywatelską. W wyborach w 2015 roku wystartował jednak z komitetu Nowoczesne Ryszarda Petru, uzyskując mandat posła VIII kadencji. W trakcie kadencji przeszedł do Platformy Obywatelskiej, w 2019 roku nie uzyskał już reelekcji.
Senat IX kadencji (2015-2019)
Wyniki w okręgu bydgoskim:
1. Andrzej Kobiak – popierany przez PO – 102,2 tys. głosów – wybrany na senatora;
2. Marek Gralik – popierany przez PiS – 78,6 tys.;
3. Cyprian Sajna – popierany przez KORWiN – 24,7 tys.;
4. Łukasz Urbański – popierany przez PSL – 19,7 tys.;
5. Roman Puchowski -popierany przez KNP – 11,3 tys.
Wyniki w okręgu inowrocławskim:
1. Jan Rulewski – popierany przez PO – 49 tys. głosów;
2. Jerzy Gawęda – popierany przez PiS – 43,1 tys.;
3. Andrzej Olech – popierany przez PS
L – 19,8 tys.;
4. Jarosław Latawiec -popierany przez KORWiN – 11,4 tys.;
5. Mieczysław Piwowar – niezależny – 7 tys.;
6. Jarosław Rajchert – Narodowego Odrodzenie Polski – 4,6 tys.
olecamy także wcześniejsze rozdziały:
Bydgoski parlamentaryzm w erze rządów Leszka Millera i pierwszego rządu PiS
Bydgoski parlamentaryzm w latach 90-tych
Bydgoski parlamentaryzm w okresie przełomowych lat 80.
Bydgoski parlamentaryzm w dekadzie Gierka
Bydgoski parlamentaryzm po śmierci Bieruta
Bydgoski parlamentaryzm tuż po II wojnie światowej (lata 1947-1956)
Dzieje bydgoskiego parlamentaryzmu – II Rzeczpospolita
Na zakończenie
Najprawdopodobniej jest to pierwsza publikacja w tak szczegółowym stopniu wchodząca w dzieje bydgoskiego parlamentaryzmu w latach 1918 – 2019, pokazując, że jest to ciekawa historia naszych dziejów. Tworzą nią parlamentarzyści, którzy jesienią 1939 roku zginęli z karabinem w ręku broniąc niepodległej Polski, mamy też wielu wybitnych bydgoszczan co w okresie zaborów za nią walczyli jak Melchior Wierzbicki czy Jan Teska uczestnicy Polskiego Sejmu Dzielnicowego. Mamy dość egzotyczny okres PRL, gdzie z okręgu bydgoskiego w parlamencie zasiadł np. radziecki generał, ale też mamy rewolucjonistę co pod czerwonym sztandarem walczył w wojnie domowej w Hiszpanii pochłonięty ideałami międzynarodówki socjalistycznej. W końcu jest okres III Rzeczypospolitej, w której żyjemy,gdzie widzimy chociażby polityczne klany Brejzów i Schreiberów, gdzie przedstawiciele drugiego pokolenia odgrywają dzisiaj kluczową rolę w polskiej polityce – Łukasz Schreiber jako minister w Kancelarii Premiera, natomiast senator Krzysztof Brejza jako kluczowy polityk polskiej opozycji.
Na tym jednak nie koniec – po nowym roku zapraszam Państwa na publikacje poświęcone okresowy od 1867 roku, gdy formował się niemiecki Reichstag do 1918 roku. Polski wówczas nie było, ale Polacy na terenach rdzenie polskich odgrywali szczególną rolę polityczną.
