Po wybuchu powstania wielkopolskiego jako zastępca konsula generalnego w Berlinie wspierał politycznie powstańców.

O stanowisko prezydenta Bydgoszczy ubiegał się już w 1922 roku, przegrał wówczas z prezydentem Bernardem Śliwińskim. W 1925 roku został burmistrze Gniezna, które dzięki jego staraniom zostało miastem prezydenckim, Barciszewski zatem równocześnie został prezydentem tego miasta.

Od 1932  roku urzędował na stanowisku prezydenta Bydgoszczy. Do jego największych sukcesów należy zaliczyć zmniejszenie bezrobocia w Bydgoszczy o połowię, mimo trudnego okresu gospodarczego w kraju. Za jego rządów wybudowano także elektrownie na Jachcicach oraz rozbudowano miejską gazownie.

Po wybuchu II wojny światowej, za namową wojewody pomorskiego ewakuował się do Lwowa. Gdy doszło do krwawych mordów na  bydgoszczanach postanowił wrócić do Bydgoszczy. Przybył 9 października 1939, po dwóch godzinach został aresztowany przez gestapo. Po miesiącu aresztu, 11 listopada został rozstrzelany.  

Postać prezydenta Leona Barciszewskiego upamiętnia pomnik, który obecnie mieści się na Wełnianym Rynku.