Życiorys tej postaci jest nam znany ogólnikowo, nie wiemy nawet kiedy dokładnie zmarł. Miasto Dalnyj w którym się urodził zostało założone przez Rosjan, z czysto wojskowego znaczenia strategicznego. Wiemy, że w wojnie rosyjsko-japońskiej służył w carskiej armii. Jako ordynans polskiego generała Kazimierza Skorotkiewicza został wysłany do Warszawy. Podjął się tam nauki sztuki stolarskiej i w tym zawodzie wykonywał pracę w fabryce mebli Chojnackiego. Posługiwał się wówczas nazwiskiem Bazylii Jan Charczeńko. Właściciel fabryki odesłał go do swojej rodziny na Kujawach, dlatego osiedlił się w Barcinie. Tam nauczył się języka polskiego, przeszedł na katolicyzm i przyjął imię Zdzisława Józefa Czendefu. Zapisał się również do Towarzystwa Gimnastycznego ,,Sokół”.

Mentalnie przybysz z Chin stał się zatem Polakiem, dlatego po wybuchu Powstania Wielkopolskiego, w styczniu 1919 najął się do Kompanii Barcińskiej. Jak czytamy w uzasadnieniu przyznania mu 10 listopada 1958 roku Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego, brał udział w walkach na odcinku frontu Szubin – Barcin – Łabiszyn. Z innych źródeł dowiadujemy się, że uczestniczył w wyzwalaniu powiatów jarocińskiego i pleszewskiego. Później uczestniczył również w wojnie polsko-bolszewickiej, jako ochotnik w wojskach gen. Józefa Hallera.

O przyznanie obywatelstwa II Rzeczypospolitej starał się formalnie od 1924 roku. Otrzymał je w 1933 roku. Najprawdopodobniej w latach 30-tych wygrał w karty mieszkanie w Toruniu, gdzie zamieszkał. W tym miejscu wiedza o jego losach się urywa. Zmarł w połowie lat 50.