W Wielkopolsce nigdy nie pogodzono się z byciem poza niepodległą Rzeczpospolitą

Dzisiaj przypada 99-ta rocznica wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Gdy 11 listopada 1918 roku Polska formalnie odzyskała niepodległość, dla mieszkańców Wielkopolski, Kujaw i Pomorza był to tylko jeden z epizodów w drodze do wyzwolenia spod niemieckiego panowania. Senat Rzeczypospolitej w dniu 7 grudnia postanowił ustanowić rok 2018, jako Rok Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919.

W swojej uchwale Senat RP podkreśla, że w dniu 11 listopada 1918 roku Wielkopolska nadal znajdowała się pod pruskim zaborem. Na początku grudnia 1918 roku w Poznaniu odbył się Polski Sejm Dzielnicowy z udziałem delegatów z Bydgoszczy i Kujaw. Po świętach do Poznania przyjechał Ignacy Jan Paderewski. 27 grudnia 1918 roku doszło do prowokacji ze trony pruskiej, w trakcie której padły pierwsze strzały – Powstanie Wielkopolskie wybuchło. Dość szybko objęło ono również Kujawy – w pierwszych dniach stycznia 1919 roku oddziały dowodzone przez kpt. Pawła Cymsa zajmą Inowrocław.

 

Uchwała Senatu RP z 7 grudnia 2017 roku:

W Wielkopolsce nigdy nie pogodzono się z myślą, by ziemia, która była kolebką naszej państwowości, znalazła się poza granicami niepodległej Rzeczypospolitej.

 

Przez cały okres zaborów kilka pokoleń Polaków walczyło o utrzymanie mowy i wiary Ojców, polskiej kultury i własności. Ten organiczny wysiłek nazwano najdłuższą wojną nowoczesnej Europy.

Gdy 11 listopada 1918 roku zaczęło odradzać się państwo polskie, Wielkopolska nadal pozostawała pod pruskim zaborem.

 

Godzina próby nadeszła 27 grudnia 1918 roku, kiedy wybuchło Powstanie Wielkopolskie. Przyśpieszył je przyjazd do Poznania Ignacego Jana Paderewskiego. Wielkopolanie w doskonały sposób wykorzystali swoje umiejętności i sytuację międzynarodową, aby osiągnąć upragniony cel, jakim była niepodległość. Pierwszym dowódcą powstania, mianowanym przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej, został mjr Stanisław Taczak, który zorganizował siły powstańcze. Po nim jako dowódca wysokiego szczebla na czele powstania stanął gen. Józef Dowbor-Muśnicki. Przekształcił on formacje ochotnicze w silną, regularną armię.

 

Dzięki sukcesom militarnym i dyplomatycznym oraz wsparciu Francji, której symbolem dla mieszkańców Wielkopolski był wtedy marszałek Ferdynand Foch, 16 lutego 1919 roku podpisano pokój w Trewirze. Zakończono działania wojenne, a przynależność odzyskanych w powstaniu ziem potwierdził traktat wersalski.

 

Powstańcy wielkopolscy włączyli się licznie w walki o polski Śląsk, a doskonale zorganizowana i wyposażona Armia Wielkopolska w wojnie z bolszewicką Rosją wniosła ogromny wkład w zwycięstwo. Doświadczenia powstańcze, jak i zdobycze sprzętowe, głównie samoloty, służyły całej polskiej armii.

 

Powstanie Wielkopolskie 1918/1919 jest przykładem zwycięskiego czynu zbrojnego, który zakończył się sukcesem politycznym, co miało decydujący wpływ na kształt naszej – 2 – zachodniej. Powstała w jego wyniku siła zbrojna i jej udział w walkach o granice Rzeczypospolitej to przepiękny wzorzec poświęcenia dla wspólnej sprawy, jaką była suwerenność całej Ojczyzny.

 

Senat Rzeczypospolitej Polskiej w Roku 100. Rocznicy Niepodległości Polski oddaje hołd powstańcom wielkopolskim, ustanawiając rok 2018 Rokiem Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919 i zwraca się do organów administracji państwowej i samorządowej oraz instytucji obywatelskich, by w swych działaniach popularyzowały wiedzę o zwycięstwie Wielkopolan jako wspólnym ogniwie naszej polskiej tożsamości.