Przemysł inowrocławski z łaski i własnej woli, jak również za radą naszej szlachty w 1325 roku nadał Solcowi Kujawskiemu prawa miejskie na prawie magdeburskim. Nie wiemy w jakim miesiącu to nastąpiło, sam akt później zaginął, ale nawiązując do niego w lutym 1538 roku na sejmie walnym w Piotrkowie Trybunalskim ten przywilej podtrzymał król Zygmunt I Stary, a w 1577 roku podczas pobytu w Bydgoszczy ponowił to król Stefan Batory. Dzieje praw miejskich Solca Kujawskiego są zatem dłuższe niż Bydgoszczy.

Przemysł inowrocławski w momencie lokowania Solca Kujawskiego był księciem inowrocławskim (wówczas był to najważniejszy ośrodek w regionie) oraz bydgosko-wyszogrodzkim. Był to okres rozbicia dzielnicowego w państwie Piastów. Przemysł we wspomnianym 1325 roku udzielił zgodę na utworzenie miasta nad Wisłą Tomaszowi z Jaksic.

Wzmianki o mieście są jeszcze starsze

Przemysł był wnukiem Kazimierza I Kujawskiego, który w XIII wieku toczył spór z Krzyżakami. W tej sprawie w 1263 roku wydano w Inowrocławiu dokument o tym, że Krzyżacy blokowali statki płynące do Solca nakazując im wyładunek w Chełmie. Z tego wynika, że już w tamtym roku Solec pełnił rolę handlową, zatem możemy mówić o 762-letniej historii.

Solec gospodarczo mocno był związany z Wisłą. W okresie wojen z krzyżakami mocno ucierpiał. W 1861 roku przez Solec Kujawski przebiegła linia kolejowa łącząca Bydgoszcz z Toruniem. Pod koniec XVI wieku powstały spichrze zbożowe, które odgrywały ważną rolę w handlu wiślanym. Nie zachowały się one jednak do dzisiaj. Solec Kujawski po okresie zaborów do Polski powrócił 19 stycznia 1920 roku, gdy wkroczyły oddziały 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich, zatem dzień wcześniej przed Bydgoszczą. Wówczas jedynie 5% populacji stanowili Polacy.

Warto wspomnieć, że do listopada 1924 roku właściwa nazwa miasta to Solec, dopiero wtedy do obiegu weszła nazwa Solec Kujawski.