Początek działalności niepodległościowej Piotra Bartoszcze
Piotr Bartoszcze urodził się w 1950 r. w Jaroszewicach koło Bełżyc. Po ukończeniu szkoły i odbyciu służby wojskowej pracował na gospodarstwie rolnym rodziców. Ożenił się i miał czworo dzieci. Mieszkał wraz z rodziną w Sławęcinie pod Inowrocławiem. Po Sierpniu ’80 mocno zaangażował się w działalność społeczno-zawodową na wsi. Popierał zachodzące przemiany i włączył się w tworzenie rolniczej „Solidarności”. Z czasem zaczął również działać na jeszcze szerszą skalę.
Zaangażowanie Piotra Bartoszcze w ruch solidarnościowy
Należał do Komitetu Założycielskiego NSZZ RI „Solidarność Chłopska”. Uczestniczył w zjeździe związków zawodowych rolników w Poznaniu, na którym powołano Ogólnopolski Komitet Założycielski NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”. Wziął udział w strajku okupacyjnym „Solidarności” Rolników Indywidualnych w Bydgoszczy. Był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Strajkowego oraz komitetu strajkowego rolników, którzy w 1981 r. rozpoczęli okupację siedziby ZSL w Inowrocławiu i głodówkę protestacyjną. Był także jednym z sygnatariuszy porozumień bydgoskich, które ostatecznie przesądziły o tym, że „Solidarność” Rolników Indywidualnych została zarejestrowana.
W okresie legalnej działalności związkowej Piotr Bartoszcze występował m. in. w sprawie przekazywania rolnikom ziemi sektora uspołecznionego, a także zapisu konstytucyjnego o trwałości chłopskiego gospodarstwa. Był on także przewodniczącym NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarności” w gminie Inowrocław oraz członkiem władz wojewódzkich tej organizacji w Bydgoszczy. Od września 1981 r. był przewodniczącym Międzygminnej Rady Porozumiewawczej NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność” Kujaw Zachodnich i Pałuk. Był członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej Niezależnych Samorządnych Chłopskich Związków Zawodowych.
Represje stanu wojennego
Podczas stanu wojennego Piotr Bartoszcze był szykanowany przez władze za swoją działalność. W związku z tym pozostawał przez krótki czas w ukryciu. Nie zaprzestał działalności - działał na rzecz rodzin osób internowanych i aresztowanych w wyniku wprowadzenia stanu wojennego. Wziął udział w pierwszych ogólnopolskich dożynkach rolników oraz spotkaniu działaczy związkowych w 1982 r. na Jasnej Górze. Wkrótce po tym spotkaniu Piotr Bartoszcze wraz z innymi uczestnikami został zatrzymany przez Służbę Bezpieczeństwa.
Aresztowanie, internowanie i uwolnienie
Po aresztowaniu P. Bartoszcze został przewieziony do Ośrodka Odosobnienia w Mielęcinie, który opuścił pod koniec listopada 1982 r. Był internowany i umieszczony w Ośrodku Odosobnienia we Włocławku. Po uwolnieniu nadal kontynuował konspiracyjną działalność opozycyjną, przez co był wielokrotnie przesłuchiwany, śledzony i poddawany rewizjom.
Pozbawienie życia przez ówczesne władze w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
Piotr Bartoszcze został pozbawiony życia w nocy 7/8. 02. 1984 r. przez funkcjonariuszy SB, gdy rozwoził wydawnictwa podziemne. Jego ciało ze śladami bicia i duszenia znalazł jego brat Roman Bartoszcze w dniu 09. 02. 1984 r. w studzience melioracyjnej w pobliżu Sławęcina koło Inowrocławia. Śledztwo w sprawie jego śmierci dwukrotnie umorzono: w maju 1984 r. i w 1995 r.
Osierocił on czworo dzieci, najmłodsze urodziło się po śmierci ojca. Na uroczystościach pogrzebowych żegnał go kilkutysięczny tłum, w tym wielu działaczy chłopskich z całego kraju oraz przedstawiciele „Solidarności” z województwa bydgoskiego.
W wolnej Polsce nie zapomniano jednak o działaczu rolniczej „Solidarności”. W styczniu 1994 r. jedna z ulic Inowrocławia otrzymała jego imię. Piotr Bartoszcze został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w 2006 r. oraz Krzyżem Wolności i Solidarności w 2015 r. W dniu 07. 02. 2015 r. w Radłówku odsłonięto poświęcony mu obelisk.
Śledztwo prowadzone przez IPN wykazało, iż zabójstwo Piotra Bartoszcze było zbrodnią komunistyczną. Wszystkie okoliczności sprawy wskazują na to, iż śmierć Piotra Bartoszcze nie była wypadkiem, a miała ona wymiar polityczny.